Mister No'yu takdimimdir...

"Ben yaparım! Ben yaparım!"

Babaya özenmece...

Kuyruklu balık.
Ağzında da emzik varmış.

İyi ki kendimden 18 yaş küçük kardeşim var. İyi ki Serra büyürken herşeyiyle ilgilenmişim. İyi ki tüm yaş dönümlerini yakinen yaşamışım. Yoksa şu aralar depresyona girmem an meselesiydi:))).

Evimizdeki 2,75'lik küçük adam artık ailenin mutlak hakimi....ya da en azından öyle olmaya çalışıyor. Bazen "hayır" demiyor da, "eee...şeyyy....şööle yapsak" diyor, o "hayır"dan da beter olabiliyor. Özellikle baba ve benimleyken hepten coşuyor. Dış mekan insanı olarak sürekli hoplayıp zıplamak, tırmanıp atlamak istiyor - bu kısmı çok da korkunç değil aslında - ancak bazen ipin ucunu kaçırıyor. Babayla birbirlerini yiyorlar (iyi ve kötü anlamda), babaya inanılmaz kafa tutuyor. Her konuyla ilgili mutlaka bir fikri var, özellikle rutinler ve ritueller onun için çok önemli, bir de kafasında her daim bir takım planlar kuruyor, bunlar bir şekilde değişirse sapıtabiliyor. Herşeyi kendi yapabilmek istiyor - yapabiliyor da - izin vermezsek bir şekilde o izni alana kadar işin peşini bırakmıyor. Aslında hakkını vereyim, genelde son derece pozitif, ama mesela uykusu olduğunda tam bir fıttırık oluyor. Tüm bunları çözmenin anahtarı ise sabır sabır ve yine sabır oluyor...

Dedim ya, benim şansım Serra'nın büyümesini yaşamış olmam. Neyse ki 2-3-4...çeşitli dönemlerde nelere nasıl tepki verdiğini gayet net hatırlıyorum, o zamanlar nasıl çıldırdığımı (!) birebir yaşıyorum:). Şimdi çıldırıyor muyum...bazen ramak kalıyor, ama artık o kadar çok yaşanmışlık var ki, bir şekilde frenliyorum kendimi. Ama kızdım mı Deniz'in yüzündeki şaşkınlığı ve saygıyı da görüyorum, o da hoşuma gitmiyor değil. Garip garip ruh durumları işte:).

Bu dönemler bir kere yaşanacak, belki kısa belki uzun sürecek, ama iyice kafaya kazımak, içime sindirmek, dibine kadar hissetmek istiyorum. Yazmam da ondan. Bi de hani herkes benzer şeyler yaşıyor(dur), okuyalım rahatlayalım diye...

Öperim,
1anda